نبی مکرم اسلام(صلی‌الله‌عليه‌وآله) می‌فرمایند:
"مَعَاشِرَ النَّاسِ، إِنَّهُ جَنْبُ اللهِ الَّذِی ذَكَرَ فِی كِتَابِهِ فَقَالَ تَعَالَی: «أنْ تَقُولَ نَفْسٌ یا حَسْرَتی عَلی ما فَرَّطْتُ فِی جَنْبِ اللهِ»..." (سوره زمر، آیه 56)
ای گروه مردم، به‌درستی كه او [علی‌بن‌ابیطالب(علیه‌السلام)] جنب خداوند است؛ آن‌که خداوند، او را در کتاب خود یاد کرده و فرموده است: تا كسی نگوید: افسوس بر آن كوتاهی كه در جنب خدا كردم!
حضرت رسول(صلی‌الله‌عليه‌وآله) با استناد به این آیه از سورۀ زمر، به یکی از اوصاف وجودی حضرت علی(علیه‌السلام)، اشاره می‌کنند.
"جنب" دو معنای مخالفِ هم دارد. از طرفی به معنای نزدیک و پهلوست، طوری که فاصله‌ای نباشد؛ و از طرف دیگر، معنی دوری و کناره‌گیری می‌دهد و با این معنا از جانبش جداست. با توجه به این معانی، حضرت علی(علیه‌السلام)، هم نزدیک و با خداست و هم دور و جدا از خدا. هم در معبودش فانی شده و هر چه خدا دارد، در او نیز هست "إنَّ علیاً مَمسُوسٌ فِی ذاتِ اللهِ" (بحار الأنوار، ج31، ص107) و هم جداست، به این معنا که ذاتاً ممکن است، نه واجب، و در نتیجه در وجود و کمالاتش استقلال ندارد.
پس برای اینکه نه مقام امام را پایین بکشیم و نه دچار غلوّ شویم، باید بین این دو معنا جمع کنیم. جَنب‌الله به اذن حق‌تعالی، آیینۀ تمام‌نمای او و راهی است که به او می‌رساند؛ در نتیجه اگر خدا محور است، جَنبش هم محور خواهد بود. و البته باید بدانیم کمال آن حضرت(علیه‌السلام)،در بندگی او برای خداست.
برگرفته از کتاب "رو به آسمان غدیر"، فاطمه لطفی آذر، ص 154
نظرات کاربران
